Cause my dreams are all blind...

Miałam zamiar się wywnętrzniać na tym blogu ale szczerze mówiąc to był głupi pomysł z jednego podstawowego względu i tak tego co tu napisze nikt nie przeczyta, system tych blogów pozostawia wiele do życieczenia tak wiec to jest najwyrażniej finito mojej obecności tu xD

Od roku mam partnera. Przeuroczego Tommusia, który zrobi dla mnie wszystko. Jestem z nim szczęśliwa ale... zawsze jest jakieś ale. Niespełna dwa lata temu byłam niezauważalna dla ludzi do czasu gdy bardzo pewny siebie chlopak zwrócił na mnie uwage. Zakochałam się  w nim, oddałabym wtedy dla niego wszystko przeciez uwierzył we mnie, jako pierwszy obdarował mnie uczuciem i sprawił, że inni również mnie zauważali a ja czułam się szczęśliwa. Potem zostawił mnie w bardzo hmm brutalny sposób, skrzywdził nie raz. Ja udawałam, że nie widzę tego co robi, że wszystko jest super i pięknie. Długo ropaczałam, Potem pojawił sie Tommuś dodał mi skrzydeł, otoczył troską i ciepłem. Moje ale polega na tym, że czasem myślę o tamtym chlopaku mimo, że wiem jaka jest "świnią" czuje, że podświadomie nadal cos do niego czuje ale nie do obecnego stanu jego osobowości a do tego, w którym go poznałam. Czy to jest normalne?

Dotychczas prowadze jedynie photobloga, na którym niewiele piszę. Kiedyś w moim życiu było kilka króciutkich scen, w których prowadziłam bloga, nic nadzwyczajnego. Nastolenie gawędzenie, które nikogo nie interesowało. Może niepotrzebnie łudzę się, że tym razem ktoś będzie czytać moje wypociny. Spróbować warto, co nie?

Coś o mnie: Mam niespełna 19 lat. Mieszkam w niewielkim Chelmnie, zamieszkałym przez ok. 23 000 mieszkańców. Jestem świeżo upieczoną maturzystką a zarazem przyszłą studentką na UMK. Uwielbiam muzykę, nie wyobrażam sobie zycia bez niej, bez podśpiewywania i podrygiwania. Myślę, że jestem bardzo wesoła i lubię się uśmiechać. Ponad wszystko lubie zagłębiać się w karinę skomplikowanych snów i wyobrarzeń po czym kontempluję ich znaczenie a obrazy zamieniam na słowa i przemyslenia.